“Het zit er wel in….maar het komt er niet uit.”

Dit is een veel gehoorde uitspraak als je het hebt over beelddenkers. Als ouder verwacht je dat je kind makkelijk de basisschool doorloopt. En daar heb je ook alle aanwijzingen voor. In de peuter- en kleutergroepen ging het goed. Je kind kon prima meekomen. Maar nu het in groep 3 zit lijkt je kind vast te lopen. De juf begrijpt dit ook niet maar kan haar vinger er niet opleggen. Je kind heeft moeite om mee te komen…

Als baby worden we allemaal als beelddenker geboren. We spreken nog geen woorden en begrijpen de gesproken taal nog niet. We ervaren de wereld door onze zintuigen. Gaandeweg leert een kind de taal door klanken aan een beeld te koppelen. Vanaf je 4^e jaar krijgt een kind voorkeur voor talig denken of visueel denken; beelddenken.

Jaap Murre Hoogleraar theoretische neuropsychologie Amsterdam heeft uit onderzoek ontdekt dat we als mens een voorkeur hebben voor een bepaalde leerstijl. We kiezen voor een visuele- of een verbale leerstijl.

De beelddenker leert en denkt vooral in beelden en filmpjes in plaats van taal. Bij een beeldenker is de rechterhersenhelft sterker ontwikkeld dan de linker hersenhelft. Elke hersenhelft heeft zijn eigen specifieke talenten.

De linkerhersenhelft is heel belangrijk voor taal (zoals schrijven en lezen), spraak en complexe bewegingen. Deze hersenhelft  richt zich meer op details.

De rechter hersenhelft is heel belangrijk voor het waarnemen van emoties, verbeelding, kleur, muziek, ritme, dimensie en ruimtelijke inschatting.

Als we naar ons schoolsysteem kijken dan wordt de lesstof vooral talig aangeboden. Logisch dat een beelddenkend kind op school moeilijkheden ondervindt. Het is belangrijk om de visuele leerstijl vroegtijdig te diagnosticeren. Dan kun je beginnen om het kind handvatten aan te reiken voor het  leren. Ook is het belangrijk om  de leerkracht te instrueren hoe hij op zo’n manier kan lesgeven dat de beelddenker het begrijpt. De beelddenker is niet dom! Wel kan hij moeite hebben met het talige schoolsysteem dat niet direct bij hem of haar aansluit.

Waar lopen veel beeldenkers op school tegenaan

Het kost beelddenkers moeite om hun aandacht bij de les te houden. Naar lange verhalen of uitleg luisteren vinden ze moeilijk. Ze worden snel afgeleid; vooral als ze niet mogen bewegen. Ze zitten te dromen of horen en zien juist alles om zich heen.

 Beelddenkers zijn van nature vaak nonchalant, spontaan en impulsief. De woorden die ze horen roepen allerlei beelden bij ze op. Deze beelden associëren ze weer met andere beelden, met het gevolg dat hun aandacht verzwakt, ze wegdromen en vergeten op te letten in de klas. 

De linker hersenhelft valt bij beelddenkende kinderen makkelijk stil. Daarom zie je dat kinderen vaak gaan zitten wiebelen om de aandacht erbij te kunnen houden. Onbewust stimuleren kinderen hiermee hun linker hersenhelft. De hersenhelft waar we onder andere woorden verwerken

 Het duurt vaak even voor opdrachten landen bij beelddenkende kinderen en ze aan de slag gaan. Je ziet ze vaak even bij de buurman of buurvrouw kijken of ze het goed hebben begrepen. Vervolgens laat ook het werktempo vaak te wensen over. Beelddenkende kinderen op school moeten alles in zijn hoofd vertalen van beeld naar woord en andersom; dat kost tijd en energie!

 Vaak hebben beelddenkers moeite met het automatiseren van leerstof. Regelmatig zien ze het nut niet van de dingen die ze moeten leren. Ze willen weten waarom iets geleerd moet worden. Daarom is het belangrijk dat de kinderen top-down leren. De meeste lesstof wordt echter bottom- up aangeboden. Zoals je een puzzel maakt; stukje voor stukje. En aan het einde van al die stukjes dan zie je pas het geheel. Veel kinderen en methode schrijvers leren en werken op deze manier.

Echter…er is ook een groep leerlingen die anders leren zoals beelddenkers. Zij leren top – down. Vanuit het geheel naar de delen.

Zij willen eerst de voorkant van de doos bestuderen. Daarna kunnen ze de puzzel gaan maken. Ze weten nu waar ze de stukjes moeten plaatsen. Vanuit het grote geheel kunnen ze de tussenstappen gaan leren. En doordat ze het overzicht hebben, het grote plaatje, begrijpen ze de tussenstappen.

Op school krijg je de voorkant van de puzzel meestal niet te zien. Iedere week krijg je een paar losse stukjes van de puzzel en hierdoor raakt je kind de draad kwijt.