Met hoog opgetrokken schouders loopt hij mijn kamer binnen en ploft op de stoel. De spanning straalt van hem af. Het is nog maar 11:00 uur maar hij is al zichtbaar op…
Na wat over en weer gepraat komt het hoge woord eruit: ’ Ik ben gewoon zenuwachtig als ik een toets moet doen want ik wil geen fouten maken.’
Aha…dat wordt lastig… ‘Ik heb nog geen mensen ontmoet die nooit fouten maken,’ lach ik …’en jij?’ Met een schuine lach kijkt hij mij aan.
Ik vraag verder: ‘Waarom wil je eigenlijk geen fouten maken…?’ Het antwoord luidt dat hij weet dat hij slim is. ‘Ik kan het’! Ik wil naar het Gymnasium gaan om daarna aan de universiteit te gaan studeren…’(hij weet zelfs al wat hij wil gaan studeren😊)
‘En ik ben bang’, zo gaat hij verder, ‘dat als ik veel fouten maak de school mij in groep 8 niet het advies geeft om naar het VWO of het Gymnasium te gaan…’
Nog maar 10 jaar en toch al zo’n stress van de druk die op zijn schouders ligt… Ik vraag me af: Komt deze druk vanuit hemzelf of zijn er anderen die dit van hem verwachten?
De vraag plopt in me op: Wat stralen wij als ouders, leerkrachten en maatschappij uit? Welke verwachtingen leggen we op onze kinderen? Tegelijkertijd weet ik ook dat slimme kinderen het héél vervelend vinden om fouten te maken. Ze kunnen hun eigen lat heel hoog leggen en streng zijn voor zichzelf zonder dat anderen dit van hen verwachten.
Inwendig zucht ik even… ik heb met hem te doen…Ik wil hem geruststellen, de druk van zijn schouders laten afglijden.
Ik vertel hem over een familielid die begonnen is op de MAVO en nu hoogleraar is aan de universiteit. Hij kijkt mij met een verbaasde blik aan. ‘Kan dat dan?’ ‘Ja hoor, en bij jouw studie kan dat ook’! Ik teken de verschillende routes uit die je kunt lopen om zijn studie te gaan doen… Via VMBO, MBO…via de HAVO en het HBO, en via het VWO en het Gymnasium.
Zegt het bekende gezegde niet dat er vele wegen zijn die naar Rome leiden…?
Pfoe, dat lucht wat op…Blij kijkt hij me aan. ‘Ik kan dus op heel veel verschillenden manieren bij de studie komen die ik wil’. Met een glimlach kijk ik in de opgeluchte ogen van deze jongen… Dit was nog maar een eerst ontmoeting. Ik zie er naar uit naar wat ik hem nog meer kan leren over slim zijn, de lat hoog hebben hangen en fouten maken…
Met energieke passen loopt hij mijn kamer weer uit.. de zon schijnt weer!😊